Klon polny, paklon (łac. Acer campestre), (ang. Field Maple), rodzina – mydleńcowate

W Parku Lubomirskich w Przemyślu rośnie wiele klonów polnych. Największy i prawdopodobnie najstarszy okaz znajduje się na trawniku poniżej pałacu w kierunku rampy kolejowej. Obwód pnia tego klonu na wys. 30 cm wynosi 376 cm, co jest pomnikowymi wymiarami (granica uznania klonu polnego za pomnik przyrody wynosi 150 cm). Drzewo to jest w schyłkowym okresie życia, rozgałęzia się na dwa konary, co stanowi niebezpieczeństwo rozłamania się, dlatego konary zostały związane specjalnym wiązaniem, stosowanym w arborystyce.

Drugi, nie tak potężny, rośnie przy ścieżce niedaleko pałacu. Obwód jego pnia na wysokości 1,3 m wynosi 300 cm. Pień tworzą dwa zrośnięte konary splecione ze sobą i skręcone, co tworzy bardzo malowniczy widok.

Klon polny naturalnie występuje w południowej i środkowej Europie, na Kaukazie i w Azji Mniejszej. W Polsce rozpowszechniony jest na Pogórzu Karpackim, w dolinie Wisły, na Śląsku Górnym i Dolnym, w Wielkopolsce i Kujawach. W Polsce osiąga wysokość 15-20 m. Jest rośliną miododajną.

Używany do tworzenia żywopłotów, cieszy się powodzeniem u entuzjastów sztuki kształtowania bonsai, w szczególności jego odmiana o drobnych liściach  ‘Microphyllum’.

Drzewo to pięknie przebarwia się jesienią, zmieniając letnią zieleń na jesienną cytrynową żółć.

Najgrubszy (i najstarszy) w Polsce klon polny rośnie we wsi Dobrzyca w woj. wielkopolskim; obwód pnia tego drzewa jest równy 451 cm, zaś jego wysokość osiąga ok. 20 m, a być może najwyższy w Polsce, 24-metrowy okaz rośnie w Warszawie.

oprac. mgr inż. Hanna Fleszar