Orzech ajlantolistny (łac. Juglans ailantifolia) (ang. Japanese walnut), rodzina: orzechowate

Naturalny zasięg występowania orzecha ajlantolistnego to Japonia, wyspy: Hokkaido, Honsiu, Kiusiu, Sikoku, oraz rosyjski Sachalin. Ze względu na słodki smak nasion – „orzechów” –  gatunek ten uprawiany jest w Kanadzie i  Stanach Zjednoczonych.

W Parku Lubomirskich w Przemyślu rosną dwa okazałe egzemplarze orzecha ajlantolistnego, których jadalne smaczne owoce bez charakterystycznego np. dla orzecha włoskiego posmaku goryczki można zbierać we wrześniu.

Wyjątkowo duże złożone z 11-17 listków liście mogą osiągać do 1 m długości. Jesienią przebarwiają się na piękny złoty kolor. Wyjątkową ozdobą podczas kwitnienia są długie kwiatostany męskich kwiatów zebrane w tzw. kotki.

Orzech ajlantolistny podobnie jak inne gatunki z rodzaju orzech zawiera garbniki, które podczas deszczu są wypłukiwane z liści i dostają się do gleby, hamując rozwój innych roślin pod koroną drzewa. Korzenie orzecha również uwalniają do gleby garbniki, szczególnie toksyczne są one dla jabłoni, roślin wrzosowatych, pięciorników i sosen.

Z kory orzecha ajlantolistnego uzyskuje się żółtawy barwnik.

Drewno jest miękkie, lekkie, dobrej jakości, używane w swojej ojczyźnie (Japonii) do produkcji mebli.

Źródła:

Juglans ailantifolia – Useful Temperate Plants (theferns.info)

Orzech ajlantolistny – Wikipedia, wolna encyklopedia

File:Juglans ailantifolia var. cordiformis 2021-05-14 04.jpg – Wikimedia Commons

oprac.: mgr inż. Hanna Fleszar