Topola biała, białodrzew (łac. Populus alba), (ang. Silver poplar), rodzina: wierzbowate

Trzy topole białe w Parku Lubomirskich ze względu na swoje rozmiary i szacowany wiek są uznane za pomniki przyrody, ich obwody pni mierzone na wys. 1,3 m wynoszą 495, 448, 482 cm, wysokością górują nad pozostałymi drzewami w parku, ich wysokość szacowana jest na 32 m.

Naturalny zasięg występowania topoli białej obejmuje środkową i południową Europę, część Azji i Afryki Północnej. Rozprzestrzeniła się także i aklimatyzowała w Australii i Nowej Zelandii, w Afryce i na Azorach. Topola biała jest drzewem dwupiennym co oznacza, że istnieją osobniki żeńskie i męskie. Żeńskie wytwarzają ogromne ilości puchatych nasion, co może stanowić problem  w miastach.

Pączki tej rośliny zebrane wczesną wiosną wykorzystywane są jako surowiec zielarski, stosowany do obniżenia poziomu mocznika i innych szkodliwych metabolitów w organizmie.

W mitologii greckiej topola biała występuje jako sporządzona z liści odtrutka dla Herkulesa na ukąszenie węża.

Największe okazy topoli białej w Polsce to:

– pochodząca z lat 1770-1790 najstarsza i najgrubsza Topola Królewiecka w miejscowości Królewo w powiecie malborskim o obwodzie pnia 920 cm i wysokości 35 m,

– Topola Maryna w Glinkach (powiat otwocki) sadzona w latach 1840-1860, o obwodzie 878 cm i wysokości 38 m,

– Topola Pławianka w Stalowej Woli z roku 1840, obwód pnia 748 cm, wysokość 41,5 m.

oprac.: mgr inż. Hanna Fleszar